مهم ترین نیاز عاطفی و روانی کودک

در محیط خانواده، مهر و محبت، و توجه و احترام است.

کمبودهای عاطفی کودکان، صدمات جبران ناپذیری به آینده آنان وارد می‏سازد. کودک باید احساس کند که او را دوست دارند و همان طوری که هست او را قبول دارند این احساس کودک، باعث حس خودارزشی او می‏ شود و از طرفی حس ایمنی و نیاز عاطفی کودک ارضا می ‏گردد.
در این حالت وارد مرحله دوم شده و عملکردهای دینی فرزندمان را بیشتر از عملکردهای غیر دینی مورد توجه و تشویق قرار میدهیم ، مثال اگر نو گل من دختر باشد وقتی چادری یا رو سری بر سر میکند با چهره ای بشاش و تحسین کنان از او عکس گرفته ببوسیم و بگوئیم که چقدر بهت میاد و زیبا شدی عکست را گرفتم تا همیشه دلم که بهت تنگ شد نگاهش کنم . این یک قدم مثبت و جانان در پرورش دینی .
اگر نو گل ما پسر بود،دقت میکنیم وقتی از داشته هایش دل کند و به اطرافیان بخشش نمود و یا سعی میکند به ما در انجام کاری کمک کند به او اجازه همکاری داده و سپس با بوسیدنش این کارهای او را تحسین کنیم ، کاری جانانه انجام داده ایم و با این‌ عمل ، یعنی بخشش، همکاری و شکوفایی استعداد نو گل زندگیمان را رقم زده ایم.